سینمای ایران فرایندی بسیار پیچیده با روندی معمول دارد؛ یکی از این موارد غیر معمول، اصرار بر ستاره پروری است.سینمای ایران دیگر عادت کرده که خیلی زود دست به ستاره سازی بزند و آن ستاره را تا سالیان سال، مورد ساپورت خود قرار دهد حال اگر آن ستاره در تمام این سال ها، فیلم شاخصی هم بازی نکند، باز ستاره است و ستاره می ماند.

در سینمای اروپا و امریکا، یک بازیگر، تعهدی بسیار سنگین نسبت به نقشی که ایفا می کند و کمپانی پخش دارد؛ یک بازی بد از سوی یک ستاره کافی است تا تهیه کنندگان و کمپانی ها، او را برای مدت ها بایکوت کرده و به سراغ او نروند.به عنوان مثال بازیگر شاخصی چون «آل پاچینو» به واسطه بازی ضعیفش در فیلم «جک و جیل»، زرشک طلایی بدترین بازیگر سال 2012 را از آن