گوهر دین، یعنی احوال و تجارب دینی، نیازمند پوسته یی حافظ و نگهدارنده است که «شریعت» خوانده می شود. شریعت، هم به اقتضای ذات سلوک دینی پدیدار می شود و هم متدینان خود آن را برمی سازند تا تجارب دینی و عقاید آنها را محفوظ بدارد. این پوسته در برخی ادیان، همچون مسیحیت و بیشتر ادیان شرقی، نازک و کم حجم اما در برخی دیگر، همچون اسلام و یهودیت، حجیم و پرمحتواست. در اسلام، آنچه «فقه» خوانده می شود چنین کارکردی دارد و به طور سنتی، «عبادات»، «معاملات» و «سیاسات» را شامل می شود که در مجموع، هویت اسلامی را نگهبانی می کنند. عبادات وجوه شخصی آیین مسلمانی را دربرمی گیرند اما آن دو دیگر کارایی خود را در مناسبات اجتماعی مسلمانان با یکدیگر یا با اهل کتاب یا غیرآنها نشان می دهند.