وقتی به صفحه تلویزیون نگاه می کنیم، یا گوش به نوای رادیو می سپاریم، تلویزیون های قدیمی را به یاد می آوریم که برای روشن کردنش باید چند دقیقه صبر می کردیم تا گرم شود و بعد تصاویر سیاه و سفید درهمی می آمد؛ پسربچه ای روی بام و فریاد پدری که مرتب داد می زد: «نه، نشد، تصویر نیومد، یه کم اون آنتن رو به چپ بچرخون، نه، نه، آها، صبر کن، خوبه دیگه، دست نزن...»، حتی گوش کردن رادیو با مراسم همراه بود، تنها در حضور بزرگ ترها می توانستیم پارچه روی رادیو را کنار بزنیم هر بار برای شنیدن صدا باید موج را تنظیم می کردیم، بعد همه نفس هایشان را حبس می کردند و تا نوای رادیو به گوش می رسید، همه داد می زدند «آها آها، خوبه، همین جا، دست نزن...».