از قدیم گفته اند «وای به حال ملتی که بزرگان علم و ادب خود را نشناسد». در همان زمان ها که این شعار را می دادیم، حداقل فرزندان این مرز و بوم، سعدی و حافظ و فردوسی را می خواندند و از این نوابغ ایران توشه ها برمی چیدند. این خواندن ها حسنی که داشت، ادبیات نوجوانان و جوانان را در زمینه نظم و نثر قوی می کرد و جوان ایرانی از نظر شناخت ادبیات قوی زبان فارسی در جایگاه عمده یی قرار می گرفت. همچنین نویسندگان و شاعران بسیاری در جامعه پا می گرفتند، اما امروز بر اثر تغییر فرهنگ آموزش کمتر جوانی پیدا می شود که سعدی، حافظ یا فردوسی بخواند و همین امر باعث شده است که کتاب های این بزرگان از خانه ها رهسپار کتابخانه