یادم می آید روزی که اوژن یونسکو به ایران آمده بود (شاید در جریان یکی از جشن هنرها بود. درست یادم نیست) و برای دیدار چند نفر دست اندرکار فرهنگ و هنر به خانه پدرم آمده بود و من هم که نخود تمام این جور آش ها هستم! خودم را رسانده بودم یا انداخته بودم. به یونسکو گفتم از همه کارهایتان، «آوازه خوان طاس» را بیشتر دوست دارم و تا به حال چندین بار آن را خوانده ام و هر بار بسیار خندیده ام از بس که عین خودمان است. از اینکه نمایشنامه اش را فهمیده بودم، تشکر کرد و من هم بسیار به خود غره شدم. (جوان بودم و غره شدنم قابل بخشش بود). هر بار که به پاریس می روم، برنامه های فرهنگی هنری آن هفته را جویا می شوم و اگر