خانواده های نابسامان یکی از معضلات جامعه بشری است اما امروزه آنچه که بیش از پیش بر آن تاکید می شود پیشگیری از وقوع جرم است. نگاهی بر آمار بالای جوانان در کشور، آمار بالای بیکاری و مسائل و مشکلات اقتصادی که بارها توسط مراجع محترم تقلید، نیز بر آن ایراد گرفته شده، مبین ضعف کارکرد نهادهای مسوول در حوزه جوانان است. جوانی که به دلیل مشکلات ارتباطی با خانواده خود، مجبور به زندگی با یک نسل قبل از والدین خود می شود. آیا این والدین می توانند نظارت والد فرزندی را بر او داشته، و آموزه های کارآمد تربیتی را برای او، به کار گیرند. پرواضح است: خیر.

زندگی با والدین دارای دوره خاص بوده و از پدربزرگ و مادربزرگ ها نباید انتظارات بیهوده داشت. ماجرای ضرب و شتم خیابان وحیدیه، زنگ خطر را برای همه خانواده ها به صدا درآورده است که ما همه مسوول تربیت جوانان مان هستیم. پدیده شوم اعتیاد و رشد نرخ جمعیت مبتلادر سنین پایین تر از دیگر مسائلی است که در برنامه ریزی های کلان بهداشتی باید به آنها توجه کرد. اینکه جوانی دارای مشکلات خانوادگی بوده و از شرایط روحی و اجتماعی لازم برای ادامه راه زندگی برخوردار نبوده است، خود دلایل کافی برای توجه به جوانانی از این دست است که شاید در بخشی از سطوح جامعه دارای آمار قابل توجهی هم باشند. توجه به این جوانان باید در قالب برنامه ریزی های بهداشتی و اجتماعی در برنامه ریزی های بلندمدت و کلان کشوری گنجانده شود.

علاوه بر این کلانشهرهایی همچون تهران در کنار ساخت و ساز و آبادانی، باید بودجه مالی، مدیران لایق و سرمایه های انسانی کارآمد را برای ایجاد آرامش و سلامت جامعه، در نظر گرفته و به کار گیرند که لااقل در بخش تاثیرگذار آموزشی در سطوح مختلف، کمیت لنگی داریم. افزایش سن ازدواج، افزایش نرخ طلاق، بیکاری و... بیانگر آمار آسیب های اجتماعی در جامعه است. و اگر امروز چاره یی نیندیشیم فردا خیلی دیر خواهد بود.

دبیر انجمن حمایت از سلامت و بهداشت روان جامعه*