بهرام بیضایی در مقطع انقلاب، دو دهه پربار را پشت سر داشت: یک دهه با چندین روایت و پژوهش و نمایشنامه که از آن میان، چندتایی را خود موفق شده بود بر صحنه ببرد (و چندتایی را نیز عباس جوانمرد) و یک دهه با تمرکز بیشتر بر سینما، شامل چندین فیلمنامه که از آن میان، دو فیلم کوتاه و چهار فیلم بلند را موفق شده بود بسازد: و در همه حال با سیمای روشنفکری نگران از دست رفتن هویت های تاریخی، اجتماعی و فردی ساکنان این سرزمین در فراز و نشیب روزگار، نگران قطع ارتباط آدمیان با گذشته و حال و دیگران و خود، و نگران جانشینی ایلغار و استبداد و جهان تک آوایی به جای عشق و تفاهم و گفت وگو بود.