چون موج روی دست پدر پیچ و تاب داشت

وز نازکی، تنی به صفای حباب داشت

چون سوره های کوچک قرآن ظریف بود

هرچند، او فضیلت ام الکتاب داشت

چون ساقه های تازه ریواس، ترد بود

از تشنگی اگرچه بسی التهاب داشت

از بس که در زلالی خود، محو گشته بود

گویی خیال بود و تنی از سراب داشت

لبخند، سایه ای گذرا بود بر لبش

با آن که بسته بود دو چشمان و خواب داشت

یک جا سه پاسخ از لب خاری شنیده بود

آن غنچه لیک فرصت یک انتخاب داشت

خونش، پدر، به جانب افلاک می فشاند

گویی به هدیه دادن آن گل، شتاب داشت

خورشید، در شفق شرری سرخ گون گرفت

یعنی که راه شیری او، رنگ خون گرفت