باید خیلی خوش شانس باشی که در آخرین ساعت های آخرین روز از فروش ویژه یک کتاب فروشی، اتفاقی از کنارش بگذری و شلوغی داخلش مورمورت کند که بروی تو و سروگوشی آب بدهی، بعد خیلی اتفاقی چشمت به کتابی از نویسنده ناآشنایی بیفتد و اتفاقی تر از آن به سرت بزند که محض یک جور بازی با خودت، برداری اش و شانست را امتحان کنی و این کشفت «چند ورقه مه» باشد: دفتر شعری که از همان اولین صفحه و اولین شعرش، فاتحانه خودش را تحمیل لحظاتت کند و تا چند روز، روز و شبت را بسازد و سیرابت کند از معنا و تصویر.

«رضا جمالی حاجیانی» را نمی شناسم و حتی نمی دانم کجای این سرزمین درندشت شعرهایش را سروده است، تا آنجایی که پرس وجو کردم هم «چند ورقه مه» تنها مجموعه شعر چاپ شده از این شاعر جوان است. مخاطب حرفه یی شعر هم نیستم که متدیکال به نقد شعرهایش بنشینم و در ترازوی قیاس با دیگر شاعران نوگرای ایران قضاوتش کنم، اما چه کنم که نتوانستم بگذرم از خیر روایت جهانی که او و شعرهایش برای آدم رقم می زند، جهانی که در آن می توانی «چند ورقه مه» را بپیچی لای روزنامه تا صبح را پست کنی برای کسی که گمان می کند فاصله ها را نمی شود برداشت، آنجایی که «باران و اختیارات شاعری» به لب پنجره می کشاندت، تا بنشینی به انتظار و باز کنی پنجره را به «نیامدنش» که «خیابانی بلند است با چنارهای پیر و برگ هایی که اشهد خود را در باد می خوانند» و گلایه کنی از جاده هایی که بی او آمدند و ابرهایی که در غیاب او باریدند و نفرین کنی تا بروند گم شوند راه ها که به خانه او ختم نمی شوند، تا شاید بیاید و تو همچون «آدم برفی ای که عاشق تابستان شده»، پروانه وار به آتش بزنی و به او بگویی «برای سرودن چشمان تو شاعر شدم»، به او که «چهره گندمگونش به گنجشک های گرسنه گرا می دهد»، همان که برای داشتنش «خیالی شاعرانه» کافی است و پاییزت خاموشی دهان اوست از گل سرخ...