1- اینکه باید در فوتبال تغییراتی داشته باشیم اجتناب ناپذیر است ولی این تغییرات باید در دیدگاه های کلان مطرح شود و سیاستگذاران کلان باید در دیدگاه هایشان تجدیدنظر کنند. ما 30 سال است که مدام مربی و رییس عوض می کنیم ولی هیچ نتیجه یی نمی گیریم. این مساله صرفا اقدامی برای آرام کردن افکار عمومی است. ما باید این را بپذیریم که فوتبال به دکترین جدید نیاز دارد و دکترین قدیم باید تغییر یابد. وقتی تیم جوانان ما 40 سال نتیجه نمی گیرد یا تیم امید هم در این مدت به المپیک نمی رود خود به خود به این نتیجه می رسیم. من از دو سال پیش مرتب می گفتم که مشکل فوتبال ما مربی نیست و حتی با آوردن مربیان بزرگ هم مشکلی حل نمی شود. فوتبال ما باید آسیب شناسی شود چرا که با تغییر سرمربی مشکلات مرتفع نمی شود.

2- در حال حاضر نباید اجازه بدهیم دلالان A و B فعالیت کنند. دلالان بین المللی و داخلی در رقابت و تعارض با یکدیگرند و در این شرایط دنبال تغییر سرمربی هستند که سودش را فقط خودشان می برند. من اصلاروی تغییر کفاشیان بحثی ندارم و آن را مناسب نمی دانم چون با این ساختار هر شخص دیگری هم بیاید مشکلی حل نمی شود. از یک طرف به جوامع بین المللی می گوییم فدراسیون فوتبال ما یک نهاد خصوصی و غیردولتی است اما از طرف دیگر تمام قواعد حاکم بر آن دولتی است. برای همین باید ابتدا تکلیف خودمان را مشخص کنیم.

3- اینکه بگوییم کی روش و کفاشیان بروند چاره کار نیست. فوتبال ما همواره در معرض سقوط بوده است. ما باید شکست را بپذیریم، از مردم عذرخواهی کنیم و طرحی نو پیدا کنیم تا فوتبال را از این باتلاق بیرون بکشیم. چنین کاری با طراحی یک دکترین جدید عملی می شود.