استفان ددالوس در رمان اولیس می گفت: «تاریخ کابوسی است که می کوشم از آن بیدار شوم.»

«مکبث» ویلیام شکسپیر از بزرگ ترین تراژدی های تاریخ تئاتر و ادبیات نمایشی است. درامی درگیر با ژرف ترین مسائل بشری جاه طلبی، قدرت، قتل، تاریخ، کابوس قتل و کابوس تاریخ...، درامی درخشان از جهانی انسانی آن گونه که شکسپیر انسان و جهان انسانی را می دید و امروز پس از 500 سال روایت او از جهان انسانی، مرجعی است برای دیدن جهان انسان ها و مناسبات آن.جهان درام های شکسپیر جهانی بی انتهاست که اهالی تئاتر در سرتاسر جهان از لندن تا کیپ تارن و نیویورک تا تهران می توانند بر زمین جهان آثار شکسپیر بایستند و جهان را با چشمان و ذهن خود و بر گستره جهان او ببینند.در آخرین تلاش کارگردانی دکتر قطب الدین صادقی «مکبث» را دستمایه قرار داده که برای هر کارگردانی در جهان چالشی است جانانه در جهان تئاتر که تمامی دانش و توان بزرگ ترین کارگردانان تئاتر جهان را در بوته آزمایش قرار می دهد.20 سال پیش دکتر صادقی «هملت» را روی صحنه برد و مورد توجه اهالی تئاتر و علاقه مندان تئاتر قرار گرفت.دکتر صادقی در اجرای اخیرش از «مکبث» تحلیلی از مناسبات قدرت در جهان امروز، مشخصا خاورمیانه به دست می دهد. منطقه یی که طی دو سال اخیر دستخوش تحولات بسیار بود و بسیاری از قدرتمندان و قدرت مداران از حسنی مبارک گرفته تا قذافی سرنوشتی مکبث گونه داشتند و سرنوشت شان همان کابوس بدفرجامی شد که پس از جنایت هر جنایتکاری به آن دچار می شود.دکتر صادقی در بازنویسی و اجرای خود از چارچوب سیاسی سلطنت طلبانه بستر نمایشنامه «مکبث» خارج شده و روایتی در متن و اجرا ارائه داده که متناسب باجهان امروز، جهانی که برای هر انسانی حق و حقوقی است برای زندگی و تعیین سرنوشت در زندگی.به هر روی در اجرای دکتر صادقی سعی شده به تمامی درونمایه های «مکبث» توجه شود اما محور اصلی بازنویسی و اجرا مناسبات قدرت در جهان امروز است.اما همچنان مکبث و قدرت مدارانی که همچون مکبث زندگی می کنند، در همان کابوس های بی پایان به سر می برند و هنوز آن جمله کوتاه لیدی مکبث شریک جرم جنایت خطاب به شوهر جنایتکارش طنینی غریب دارد وقتی که دستان شان به خون آلوده است: «برو و جامه خواب بر تن کن...»