وقتی از «خشونت» و «خشم» و امثال آنها سخن می گوییم ذهن ما متوجه امری روانشناسانه از رفتار فردی می شود، و علاقه داریم که این نوع رفتار را به پدیده یی روانشناسانه تقلیل دهیم و از منظر روانی به تجزیه و تحلیل آن بپردازیم و افراد را به خشن و آرام تقسیم بندی کنیم. اگرچه خشونت و خشم (با همه تفاوت های معنایی که با یکدیگر دارند)، جلوه یی از رفتار فردی است، ولی این رفتار در خلاء صورت نمی گیرد، بلکه پاسخی است که در محیط و ساختارهای اجتماعی معینی، ظهور و بروز بیشتری پیدا می کند، و تا وقتی که این ساختارهای خشونت زا وجود دارند، با توصیه های اخلاقی