ساخت راه آهن سرتاسری ایران مدیون علاقه ایرانیان به خوردن چای است. در سال 1304 هجری شمسی دولت وقت قانون انحصار قند و شکر و چای را به مجلس برد و آن را به تصویب نمایندگان مجلس شورای ملی رساند. در آن زمان همه از تصویب این قانون تعجب کرده بودند. اما متولیان امر از تصمیمات پشت پرده آن خبر داشتند. دو سال بعد یعنی در سال 1306 کلنگ ساخت راه آهن سرتاسری در محل ایستگاه فعلی راه آهن تهران زده شد. قرار بر این بود ساخت راه آهن از جنوب و مرکز و شمال ایران همزمان آغاز شود. چون این کار هزینه زیادی در برداشت و از طرفی دولت دوست نداشت برای انجام آن دست نیاز به سوی خارجی​ها دراز کند لذا از قانون سال 1304 مربوط به قند و شکر و چای استفاده کرده و بنابر مفاد آن از هر سه کیلو قند و شکر دو ریال و از هر سه کیلو چای شش ریال مالیات اخذ و درآمد حاصل از آن را صرف راه آهن سرتاسری کرد. سرانجام راه آهن سرتاسری با رسیدن دو خط شمال و جنوب به یکدیگر در 27 مرداد 1317 به پایان رسید.