گروه ادب و هنر| کارگردانانی که در دهه 80 وارد سینمای ایران شدند، از مقطعی پا به سینما گذاشتند که مدت ها بود صحبت پایان یافتن عمر سینمای جشنواره یی مطرح شده بود و اتفاقا کارگردانان جوانی که نادرست قدم در این مسیر گذاشتند یا از دور فیلمسازی خارج شدند یا رویه خود را تغییر دادند.

عبدالرضا کاهانی با «آدم» وارد سینما شد: فیلمی که چندان شبیه کارهای امروزی او نیست. او «آنجا» و «بیست» را بعد از «آدم» ساخت. «بیست» با بازی پرویز پرستویی در نقش اصلی، توجه افراد بیشتری را به کارهای کاهانی جلب کرد وهمچنین فضاسازی کارگردان در این فیلم و در عین حال تغییر شکل ظاهری و بازی های علیرضا خمسه و مهتاب کرامتی به عنوان ویژگی های این فیلم مطرح شد. به هر حال آنقدر درباره «بیست» صحبت شد که وقتی کاهانی «هیچ» را ساخت و قرار شد فیلم در ساعات پایانی شب در بیست و هشتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآید، بسیاری برای تماشای آن در سالن ماندند و فیلم کاهانی از سوی برخی منتقدان مورد توجه قرار گرفت. بازی مجموع بازیگران در این فیلم در کنار ساختاری که کاهانی برای آن انتخاب کرده بود، نکات قابل توجه «هیچ» بودند.

فیلم بعد «اسب حیوان نجیبی است» بود: حکایت انسان های سرگشته یی که همراه ماموری دروغین شبانه در شهر تهران راه می افتند تا پول جمع کنند.

نوبت به «بی خود و بی جهت» که رسید دیدگاه های مختلفی درباره کار کاهانی مطرح شد. او محدودیت بازیگر و لوکیشن را برای خود قائل شده بود و موقعیت داستانی به گونه یی پیش می رفت که تماشاگر در پایان فیلم جدی تر از «هیچ» و «اسب...» با پاک شدن صورت مساله روبه رو می شد. همین مساله موجب طرح دیدگاه های متفاوتی درباره فیلم شد: برخی از نام آن بهره بردند و ساخت کل فیلم را «بی خود و بی جهت» دانستند و گروهی با اشاره به وجود نگاه ابزورد در کارهای کاهانی این فیلم را هم در ادامه همان مسیر دانستند: فیلمی که نقش های اصلی آن را پانته آ بهرام، رضا عطاران، نگار جواهریان و احمد مهران فر بازی می کنند.