شاید سخت ترین قضاوت تاریخ دنیای فوتبال، قضاوت درباره برتری لیونل مسی و کریستیانو رونالدو بر دیگری است. مسی این روزها به هیچ کدام از رکوردهای افسانه یی امان نمی دهد و یکی پس از دیگری، رکوردهای خرد و کلان را می شکند و جاودانه می شود. مسی با شکستن رکورد گرد مولر، افسانه آلمان غربی و باشگاه بایرن مونیخ، بیش از پیش به قلب تاریخ گره خورد. مسی همواره در اندیشه رکوردهایی است که جاودانگی خاص دارند و درهنگام به ثبت رسیدن کمال تعجب را برانگیخته اند. شاید با قهرمانی آرژانتین در جام جهانی آن هم در خاک رقیب سنتی یعنی برزیل، بحران افتخارات مسی با پیراهن آلبی سلسته نیز حل شود اما حتی با توجه به تمامی این نکات باز هم نمی توان مسی را برتر دانست چراکه او با وجود تمام قله های فتح شده، هنوز قلب تمامی هواداران فوتبال را فتح نکرده است و اگر به قول فرگوسن دهه حاضر را دهه مسی و رونالدو بدانیم، بسیاری رونالدو را بر او ترجیح می دهند: حتی زمانی که رکورد مولر اسطوره یی را شکست!

فوتبال با وجود داشتن قالبی کلی معدنی از سبک های متفاوت است که فلسفه ارائه فوتبال از دیدگاه هرکدام گونه یی خاص و منحصربه فرد است. مسی نیز فلسفه یی خاص و منحصربه فرد از میان هزاران هزار فلسفه و سبک دارد. آیا تنها شیوه بازی مسی همه نوع سلیقه یی را راضی می کند؟جواب این سوال به قطع و یقین خیر خواهد بود. اهالی فوتبال شاید ارزش های مسی را رد نکنند و او را نیز تحسین کنند اما همه آنها نیز او را به سایرین ترجیح نمی دهند. این نکته به خاطر آن است که فوتبال نیز مانند سایر زمینه ها، سلیقه یی است و ارزش ها از دیدگاه های مختلف می توانند متفاوت باشند. شاید آنچه برای مسی و هوادارانش ارزش است، برای رونالدو و دوستدارانش ضدارزش باشد. این نکته در دهه حاضر کاملابارز است: حداقل در رقابت مسی و رونالدو! بنابراین وقتی سخن از سلیقه است نباید واژه برترین و بدترین را برای بیان ارزش ستاره ها به کار برد، آن هم ستاره هایی که بارها و بارها ارزش های فنی خود را به رخ کشیده اند و در سخت ترین شرایط درخشیده اند و بهترین عملکردها را داشته اند.