دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، سال 1350. منصور پاکزاد، از همکلاسی ها، آمد که از وام شرافتی خبر داری، وامی که دانشکده می داد و در پس گرفتن اش حکمی نبود، یعنی اگر روزی داشتی و خواستی به دانشکده پس خواهی داد. 700 تومان، دو بار در سال تحصیلی. وام خوبی بود، به خصوص اگر در موارد غیرضروری یا خوش باشی صرف می شد. منصور گفت: من گرفته ام، رفتیم دبیرخانه دانشکده، آقای محترمی مسوول این وام بود و به من هم پرداخت. بعدها دانستم آن مرد آرام و مهربان محمود جوادی پور بوده است. کارمندی در میان پرونده ها، منظم، آرام و با لبخندی مهربان.