لحظه ها این داخل کند سپری می شد. دستش به هیچ کس و هیچ چیز نمی رسید. وقایعی که آن روز «مریم» و «ناهید» تجربه کرده بودند از جلوی چشم «مریم» لحظه یی کنار نمی رفت. آن خانه، راهرویی که به یک هال کوچک منتهی می شد، بیشتر شبیه یک مطب بود. چهار تا صندلی شبیه مبل گذاشته بودند در آن هال کوچک. فقط به اندازه همان چهار صندلی جا داشت. دو در، درون آن هال باز می شد. هر دو بسته بود. بعد «ناهید» را صدا کردند که برود داخل یکی از اتاق ها و مریم همان بیرون نشست. هنوز یک دقیقه بیشتر نگذشته بود. «مریم» داشت به خاطر می آورد که حتی یک دقیقه هم نگذشته بود که جیغ ناهید بلند شده بود. داشت فریاد می زد: گفتم داخل این کمد چیه؟ همین الان خودم شنیدم از این تو یه صدایی اومد.