شاید اگر قرار بود یکی از دو کار رضا گوران را در میان این همه شلوغی و همهمه زندگی ام انتخاب کنم، عاشقانه «جاده طولانی مارپیچ» را ترجیح می دادم، کاری که هفته پیش با توهم قلب درد و دست درد و بیمارستان و نوار قلب از دستش دادم. حالانشسته ام به دیدن «هملت»ی که با وجود تک تک بازیگران دوست داشتنی و برای من شوق برانگیزش، گمان می کنم چیزی بیشتر از همان افسانه «هملت» برایم نخواهد داشت اما زود می فهمم که دارد. زود یاد کتاب مورد علاقه نویسنده مورد علاقه ام ایتالو کالوینو یعنی «چرا باید کلاسیک ها را خواند؟» می افتم، یادم می افتد که چقدر سهل و ممتنع می توان فرض کرد که دانمارک ایران است، ایران دانمارک است و