رفتن بعضی آدم ها خیلی دردناک است. می خواهم درباره مسعود بهنام بنویسم و راستش نمی دانم دقیقا باید چه بنویسم. شاید به این دلیل که آن مرحوم را شاید یک بار از نزدیک دیده باشم و یکی دو بار از دور روی سن جایزه جشنواره یی جایی. آن یک بار هم که دیدمش با رضا کاهانی عزیز رفته بودیم استودیو بهمن. البته استودیو داشت تکمیل می شد آن موقع. گمانم شش سال پیش بود. بیشترین چیزی که از آن دیدار در ذهنم مانده رفتار لوطی مسلکانه او بود. به سرعت فهمیدم که چندان در قید پول و سر وقت دریافت کردن دستمزدش نبود. شاید بسیاری از فعالان سینمای ایران به او بدهکار