به دور از تفلسف های عمومی درباب ماهیت هنر ایران، انتزاعی بودن ذاتی آن یا برعکس احتراز آن از انتزاع و تمایلش به عینی یا فیگوراتیو بودن که مدت ها نقل محافل هنری بود و درنهایت هم در بحث های شفاهی ماند و اگر گه گاه هم قلمی شد، بر مستندات قابل ملاحظه یی استوار نبود، می توان به بهانه نمایشگاه «پیشکسوتان آبستره» نگاهی کلی و کوتاه به آثار همین هنرمندان انداخت. هرچند که نامگذاری نمایشگاه با عنوانی کلی چون «پیشکسوتان آبستره» به طور طبیعی راه را برای انتقاد از حضور این هنرمندان و عدم حضور بسیاری هنرمندان دیگر باز می کند، ولی پیشاپیش باید به فضای گالری آتبین و امکان جمع آوری آثار هنرمندان دیگر فکر کرد و تنها به این بسنده کرد که گالری در نامگذاری نمایشگاهش کمی زیاده روی کرده است.