فضای جامعه تئاتری ما سال هاست در شرایطی به سر می برد که هماره نالان از شرایطش است. عدم بهبود این وضعیت به خودی خود دردناک است ولی دردناک تر اینکه شرایط همیشه با شرایط قبل تر از خود قیاس می شود که برنده مقایسه قلمداد می شوند. پچ پچه های افواهی فضای تئاتری نیز همین را به گوش می رساند: مدیران قبلی بهتر بوده اند، دستگاه نظارت قبلی بهتر بوده، شرایط اجرایی سالن ها قبل از این بهتر بوده... و از این دست حرف ها. همین شده است که ذهنیت مسلط بر فضای تئاتری ما همیشه حسرت دار است و لذت جویانه غم گذشته را می خورد. انگار نه انگار همان گذشته ای که بهتر تلقی می شود زمانی نامناسب بوده است. این وضعیت به نقد و منتقد