«شهناز» سوزن هایش را زمین گذاشت، می خواست مراسم خداحافظی بگیرد برای آن همه سوزن که زده بود، نشد. هیچ کس یاری اش نکرد. شهناز آواره شد. حالااو هر روز «بی نظیر بوتو» را در بقچه اش می گذارد. دل به راهی تکراری می دهد. راهی میان زاهدان و ایرانشهر که تمامی ندارد. 70 سال سوزن زدن و سوزن به دست دخترکان بلوچ دادن، چنین دمار از روزگارش در نیاورد که بی محلی ها کمرش را شکست.

اصلاهمه سرگردانی «شهناز ایرندگانی» از آنجا شروع شد که مسوولان وعده دادند که بیمه اش می کنند. به دوران بازنشستگی که رسید، فهمید بیش از پنج سال بیمه اش رد نشده است. شهناز هاج و واج شده بود، چطور ممکن است، این همه مدت بیمه اش رد نشده