مرد قدبلند و جذابی بود، گرچه ویژگی هایش لرزش خفیف فردی شوریده را دربر داشت، شبیه مصمم بودن غیرطبیعی سگی که به انتهای زنجیرش رسیده باشد، اما این را نمی پذیرد. وقتی حرف می زد، چاقوی قصابی را جلوی خودش تکان می داد و با هر حرکت، چاقو، بله قربان گویان، در سازشی آشکار با مردی که آن را در دست گرفته بود، به علامت توافق سرش را بالاو پایین می کرد، که نیروی مضاعفی به کلام مرد می داد؛ نیرویی که کلامش به تنهایی از آن بی بهره بود. زن به طور مساوی مراقب مرد و چاقو بود، اما چیزی نمی گفت، هرچند چهره اش که به نوبه خود حساس بود، همه چیز را لو می داد. آنها در برابر یک گوجه زخمی ایستادند که پیش از آنکه مرد بتواند