بیان مندی زبان در شعر می تواند دو نوع کارکرد داشته باشد، یکی به عنوان وسیله یی نمادین برای بیان عقاید و وضعیت های از پیش ساخته شده و دیگری به منزله سازنده (constitutive) یا بیان کننده (expressive) آنچه برای ما فهم پذیر می شود. می توان این تعریف چارلز تیلور را به تفاوت کارکرد تیپ گونه استفاده از زبان و کارکرد فردیت یافته آن تعمیم داد. وقتی شاعر تصمیم می گیرد که برای وحدت عامل شناسایی و سوژه شناسایی در شعر، از زبان در راستای فردیتی قوام یافته استفاده کند. با تطبیق چنین تعریفی با اشعار شمس آقاجانی می توان به چیستی فضاهای خلق شده توسط او دست یافت که اغلب فاصله یی هویتمند از رمانتیسم تا ایده آلیسم