خردادماه سال 88 وقتی کتایون ریاحی در نامه یی به سیمافیلم از بازیگری کناره گیری کرد نامه اش را این گونه آغاز کرد «گاهی اوقات زندگی طوریه که آدم نون امروز را واسه شکم فرداش نمی خواد، اون وقته که رویاهای آدم به تعویق می افته.» از آن تاریخ به بعد کتایون ریاحی فعالیت اجتماعی اش را بر فعالیت های نیکوکارانه متمرکز کرد. طی این بیش از سه سال ریاحی نیت و عملش کمک به نیازمندان در ایران و جهان است از سومالی تا کیش. کتایون ریاحی از اوایل دهه 60 با نوشتن داستان و سریال اولین گام هایش برای حضور در جلوی دوربین را برداشت که منجر شد به بازی در نقشی فرعی در سریال «سایه همسایه» که از کمبود سرگرمی در دهه 60 ناگزیر سرگرم کننده بود و مشهور، اما آن سریال برای ریاحی فقط شروع بود. دهه 70 دهه محبوبیت ریاحی بود که در آستانه میانسالی بود: دهه یی که «پدرسالار» (اکبر خواجویی) و «پس از باران» (سعید سلطانی) از تلویزیون پخش و آنچه بیشتر به یاد تماشاگران ماند حضور مهربان و محبوب کتایون ریاحی بود و سریال «شب دهم». در اوایل دهه 80 که همزمان شد با بهترین فیلم های کارنامه سینمایی کتایون ریاحی، دو فیلم «شام آخر» (1380) فریدون جیرانی و «این زن حرف نمی زند.» پس از این درخشش کتایون ریاحی نه در تلویزیون بود و نه در سینما، تا اینکه پس از پخش سریال «یوسف پیامبر» از حرفه بازیگری خداحافظی کرد تا از «آرزوهایش جا نماند و نامه اش را این گونه به پایان برد.» «باید دید اراده خدا چه تقدیری برایم رقم خواهد زد.» حالاسه سال از آن نامه می گذرد و خبر می رسد که کتایون ریاحی مدیریت نخستین بنیاد نیکوکاری در جزیره کیش را برعهده گرفته است و می خواهد با کمک به مردان، زنان و کودکانی که کمک می خواهند به زندگی اش ادامه دهد.