یکی از ایده هایی که اخیرا درباره جنگ سایبری محبوب شده است، مفهوم کنترل سلاح های سایبری یا بازدارندگی است. این مفهوم به مفاهیم دوره جنگ سرد باز می گردد: جایی که هر کسی تحت مفهوم جنگ هسته یی از اقدام خودداری می کرد، زیرا این می توانست منجر به تخریب متقابل (MAD) شود. اینجا فقط چند کشور هستند که می توانند تسلیحات هسته یی را گسترش دهند که با یکدیگر برای جلوگیری از جنگ همکاری کرده اند. استدلال این است که اگر تهاجم سایبری برای کشوری پر هزینه باشد و یا عواقب بسیار دردناکی داشته باشد، هیچ کس نمی تواند از آن استفاده کند. چنانچه قبلااین کار در حوزه هسته یی شده بود، چون هزینه ورود به باشگاه قابلیت های هسته یی بسیار گران بود و کسانی که در این باشگاه متعهد شده بودند، نمی توانستند اجازه دهند کس دیگری چنین کاری بکند. در حالی که یکی از دو طرف قابلیت کشتن دیگری را تا چند بار داشت، اما این می توانست منجر به یک سری حوادثی شود که در نهایت دو طرف نمی توانستند پیروز شوند. در نهایت پیشرفت موافقتنامه های بین المللی این تهدید را کاهش داد. اما تخریب متقابل (MAD)، یک سناریو همه یا هیچ کس بود، بنابراین برای جنگ سایبری مناسب نیست. لذا لازم است کنترل سلاح های سایبری در مقایسه با توافقات کنترل تسلیحات دیگر نیز ارزیابی شود. با وجود این چالش ها برخی از تحلیلگران ورود سازمان ملل متحد برای ایجاد یک معاهده اینترنتی را مطرح می کنند، البته اقداماتی تاکنون صورت گرفته است. برای اولین بار در سال 2005 یک معاهده پیشنهاد شد، جایی که بین ایالات متحده و روسیه یک اختلاف بود، آن زمان امریکا درباره نقض حقوق بشر در آزادی اندیشه که می توانست برای سرکوب مخالفان استفاده شود، ابراز نگرانی می کرد و برای ممنوعیت اقدامات نظامی در فضای مجازی فشار می آورد. چون هیچ فرآیند راستی آزمایی نبود، در نهایت، سازمان ملل از این پیشنهاد به سرعت گذشت. سپس در اواسط2010، 15 کشور، از نسخه اصلاح شده این طرح پشتیبانی کردند. حامیان عبارت بودند از: امریکا، بلاروس، برزیل، بریتانیا، چین، استونی، فرانسه، آلمان، هند، اسراییل، ایتالیا، قطر، روسیه، آفریقای جنوبی و کره جنوبی. آنها سازش کردند روی حوزه هایی متمرکز شوند که می توانند در آنها به توافق برسند مانند: ایجاد رفتارهای پذیرفته شده در فضای سایبری، تبادل اطلاعات درباره قوانین ملی و استراتژی ها و تقویت حفاظت از کامپیوتر در کشورهای توسعه نیافته.