«فروغ» گفته بود: «اینجا شکوفه های گل مریم/ بی قدرتر ز خار بیابانند...» که قدر مسلم اگر امروز گذارش به این بیراهه می افتاد، می گفت «اینجا»ی شعر من، همین جاست؛ همین جا که «مریم» با آن روسری قرمزش، یله داده به کهنه درختی که ته مانده ذهنش وسط این صحرا، نقش پررنگ یک باغ است. اینجا تلخی فاصله میان تو و «مریم»های این ناکجاآباد را هزاران کندوی عسل هم شیرین نمی کند و شاید از همین روست که دخترک با دیدن تو و همراهت که در قاب نگاه او، ناخودآگاه، جا شده اید مثل ماهی ای که از «پاشویه» بیرون افتاده باشد، مشوش می شود و پناه می برد به کنج دنگال اتاقکش؛ اتاقکی که حکما به اندازه یک تنهایی است...