صدایش را هیچ گاه از پشت تلفن نشنیدم. هیچ وقت هم چنین چیزی نخواستم. فقط می خواستم مطالبش را بخوانم و لذت ببرم. داستان می نوشت. کوتاه در حد سه تا چهار پاراگراف. کلی لایک می گرفت. اما من نه برایش کامنت می گذاشتم و نه لایک می کردم. بی سر و صدا می خواندم و می رفتم. همه این روایت ها مربوط به پسری 15 ساله است که دو شماره یی برای ما نوشت و خیلی از ما را ذوق زده از کارهایش کرد. بنیامین، امروز به جای اینکه دوچرخه اش را سوار شود و بوق زنان از لابه لای درخت های پارک محله شان بگذرد، روی تخت بیمارستان خوابیده و چشم انتظار پایان نفس هایش است. منتظر است به تعبیر خودش دیگر اکسیژن آلوده این شهر را قورت ندهد.