رییس کمیته تحقیقات پرونده تبانی در «فوتبال لبنان»، در گزارشی رسمی «تبانی» لبنان را تایید کرد. پرونده یی که در آغاز «بی ربط» به فوتبال ایران نبود، اما در پایان به فوتبال ایران «بی ربط» شد: لبنان در بیروت میزبان قطر است، مدافع لبنان از روی میهمان نوازی یا هر علت دیگری پاس رو به عقبی را به سباستین کوئینتانا (مهاجم اهل اروگوئه و قطریزه شده) تقدیم می کند. او دروازه را باز می کند. لبنان با همین تک گل می بازد تا «سه» امتیاز از هفت امتیاز امروز قطر سوغات روز اول مقدماتی برزیل 2014 باشد.

از باشگاه های لبنانی را مجرم اعلام می کند و با حکم یک فصل محرومیت تا محرومیت مادام العمر به انضمام جرایم نقدی، نقره داغ شان می کند. بین شان بازیکن ملی هم کم نیست که محروم شده اند، اما جزییات پرونده های تبانی فاش نمی شود. حتی اشاره نمی کنند که منبع تبانی ها بازی های باشگاهی لبنان است یا تیم ملی یا هر دو! البته در این گزارش اشاره شده که تیم تحقیق به همه اطلاعات لازم، اعم از حساب های بانکی و مکالمات داخلی و خارجی متهمان، دسترسی نداشته است.

یک طرف بازی «لبنان- قطر»، قطر است: میزبان بازی های جام جهانی بیست بیست و دو، که طی پروسه همین میزبانی، کم «پرونده مالی باز شده» در مجله معتبر و رفرنس سورس فوتبال جهان «فرانس فوتبال» ندارد. قطری که بن همام اش، نماد اعمال نفوذ در مجامع بین المللی فوتبال، با اتهام دریافت و پرداخت «رشوه» مجبور به استعفا شد اما جزییاتی از پرونده های مالی او رسانه یی نشد تا با بازی قدرت شبکه زنجیره یی«الجزیره اسپورت» هویت دست ساز فوتبال «قطر»، دست نخورده باقی بماند. «زریقات» پرونده لبنان را مختومه می کند.

فوتبال ایران ناظر است: خبرها و اتفاق ها را صرفا مانیتور می کند اما به علت عدم ارتباط با دنیای بیرون کنترلی روی حوادث و خروجی آنها ندارد. جز علی دایی که سالی یک بار برای مراسم توپ طلابه سویس می رود، کرسی موثر دیگری در فوتبال جهان و حتی آسیا به نام «ایران» نیست. تمام ارتباط مستقیم فوتبال ایران با «دنیای خارج از ایران» منوط به همان «یس پیلیز، تنک یو، آی لاو یو پی ام سی، اوه ساری، ای مین ای اف سی» به زبان فینگلیش است که برای دریافت جایزه بهترین فدراسیون سال آسیا پشت میکروفون گفته می شود.