این عصر، بی تردید عصر رونالدو و مسی است، روزهایی که ندرخشیدن ها نیز پر از نکته است و بازهم برجسته ترین اتفاق ممکنی که باید شاهد آن بود. شنبه شاهد آن بودیم که بارسا برای دومین بار متوالی در سه روز اخیر قافیه را به حریف سنتی خود واگذار کرد، در رقابتی که پیروزی و برتر بودن در آن برای هرکدام از دو تیم و هواداران شان از نان شب واجب تر است. شاهد آن بودیم که مسی زخم زد، اما نه از آن دسته زخم هایی که برچهره رئال کهکشانی بنشیند و سال های سال، نمادی از شکست، خفت و خواری باشد، گل زد و با رکورد افسانه رئالی ها یعنی دی استفانو در عدد 18 برابری کرد، اما مسی بود و همان یک صحنه، همان صحنه یی که حکم یک اعلام حضور داشت نه اعلام قدرت.