در 12 سپتامبر 1940 میلادی چهار نوجوان کنجکاو به نام های مارسل رویدا، ژاک مارسل، ژرژ آنیل و سیمون کوئنکا و سگ مارسل به نام روبو غار های بسیار مهمی را در جنوب غربی فرانسه کشف کردند. دیواره های این غار های باستانی که محل زندگی انسان های دوره پارینه سنگی بود پر بود از قدیمی ترین نقاشی های تاریخ بشری.

این مجموعه غار های باستانی که لاسکو نام دارند در نزدیکی روستایی به نام مونیتیناک در دوردون فرانسه واقع شده اند و در سال 1979 به عنوان یکی از بزرگ ترین میراث های تاریخ بشری از سوی یونسکو برگزیده شدند.

لاسکو، اما بسیار خوش شانس تر از غار میرملاس ما بود چرا که در سال 1955 میلادی فرانسوی ها در های این میراث گرانبهای بشری را به روی بازدیدکنندگان بستند و اظهار کردند که کربن و رطوبت بازدم نفس گردشگران به نقاشی ها آسیب جدی می رساند و شروع به بازسازی نقاشی های بسیار قدیمی غار کرده و آن ها را تحت حفاظت ویژه قرار دادند.

آن ها حتی یک مجموعه غار دیگر را موسوم به لاسکوی 2 از روی نسخه اصلی ساخته و نقاشی ها را در آن بازسازی کردند تا گردشگران با دیدن لاسکوی 2 بتوانند تصور بهتر و واقعی تری از لاسکو در زمان خودش داشته باشند.

آلتامیرای اسپانیا را فردی به نام مارسلینو دوسوتولاهنگام حفاری در مناطق اطراف غار کشف کرد و دختر کوچک پنج ساله او که آثار سنگی دستاورد پدرش برایش جذابیتی نداشت شروع به جست وجو در غار کرد و نقاشی های نفیس آن را کشف کرده و به پدر نشان داد.

کشف بزرگ تاریخی دوسوتولادر سال 1879 از سوی مردم به تمسخر گرفته شد.

همه می گفتند این نقاشی ها متعلق به گاوبازهاست، اما دوسوتولااطمینان داشت که این نقاشی ها قدمت چندهزار ساله دارند. آلتامیرا تا مدت ها پس از کشف مورد توجه قرار نگرفت تا آن که کشف نقاشی های باستانی مشابه در حوالی اقیانوس اطلس توجه ها را دوباره به آلتامیرا بازگرداند.

همزمان با تحولات فکری نظریه پردازان هنری، نقاشی های بدوی اجداد غارنشین مورد توجه گسترده اروپاییان قرار گرفت و آلتامیرای اسپانیا نیز با اقبال ویژه مواجه شد...

اما میرملاس بدشانس همچنان مورد بی توجهی ماند...