کودکان مبتلابه اختلال اضطراب جدایی به جای اینکه از والدین و مراقبان شان دوری کنند، نیاز مفرط به داشتن ارتباط با آنها و بودن با آنها دارند. در سیر طبیعی رشد کودکان، که معمولااز شش ماهگی تا چهار سالگی ادامه دارد، کودکان در برابر جدایی از والدین اعتراض می کنند. آنها نگرانند که برای والدین، خواهر و برادر، یا دیگر عزیزان شان اتفاق بدی روی دهد. در برابر جدایی از عزیزان مقاومت می کنند و اگر قرار باشد از آنها جدا شوند، دچار وحشت می شوند. این کودکان اغلب به افراد عزیز خود می چسبند و در خانه آنها را دنبال می کنند. بعضی از آنها در زمان جدایی از والدین (مثلازمان مدرسه) نشانه های جسمانی اضطراب، مانند سردرد، معده درد و تهوع نشان می دهند. کودکانی که این گونه نشانه ها را حداقل دو هفته مداوم داشته باشند، ممکن است مبتلابه اختلال اضطراب جدایی شده باشند.