در روز پایانی سال 91، جامعه هنری کشور در سوگ یکی از نقاشان پیشکسوت کشور نشست، کسی که از معدود بازماندگان نقاشی نوگرای ایران بود.

به گزارش جام جم، بیست و نهم اسفند 91، احمد اسفندیاری، نقاش نوگرای کشور در نود سالگی بعد از سپری کردن یک دوره طولانی بیماری، دار فانی را وداع گفت.

او دارای لیسانس نقاشی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، دبیر هنرستان ها و دبیرستان های تهران و بازنشسته آموزش و پرورش بود که نمایشگاه های انفرادی و گروهی بسیاری در داخل و خارج از کشور برپا کرده بود. این هنرمند کشورمان همچنین از معدود هنرمندان ایرانی است که نامش در فرهنگ «لاروس» (دانشنامه بزرگ فرانسه) آمده است.

اسفندیاری از همان آغاز به صورت انفرادی و بی هیچ معلمی نقاشی را آغاز کرد. پدرش که اشتیاق او را دید، احمد را پیش یکی از شاگردان کمال الملک برد.

احمد اسفندیاری بعد از دوران دانشجویی با شیوه هایی نظیر امپرسیونیسم و پست امپرسیونیسم به نقاشی از موضوعاتی مانند طبیعت، طبیعت بی جان، چهره و جلوه هایی از زندگی مردم پرداخت. استفاده از رنگ های ناب با غلبه رنگ های سرد، بخصوص انواع آبی هایی که با رنگ های مختصر گرم و خاموشی نظیر نارنجی ها، زردها و قهوه ای ها همراه شده، هارمونی ملایمی را در آثارش پدید آورد؛ همچنین ضربه قلم های آزاد، حذف جزئیات و ساده سازی از خصوصیات کاری اوست.

اسفندیاری در بخش دیگری از تجربه های خود به استفاده از شکل های تصادفی پرداخت که از گذاشتن مقوا بر رنگ های ریخته شده روی پالت به دست می آید. او بعد از این عمل شکل های تصادفی را با ذهنیت خود تغییر می داد. رنگ گذاری به صورت پرحجم و با استفاده از کاردک، شیوه دیگری بود که وی در اواخر سال های دهه چهل تجربه کرد. با مشاهده آثار اسفندیاری آنچه بیش از همه جلب توجه می کند، آرامش درونی نقاش است که در لابه لای فرم ها و رنگ هایی که القای فضای ایرانی می کنند به چشم می آید.