روزهای اول سال، آدم مانده با کوله باری از کارهای کرده و نکرده و خاطراتش. سال که نفس های آخرش را می کشد، انگار آدم هم می میرد تا با سال جدید، آدم نویی متولد شود. هر چه کرده یی باید به دست باد بسپری تا ببردش به یک جای خیلی دور. روزهای واپسین سال، نداآور آخرین روزهایی است که ما خورشید را آن طور که همیشه می دیدیم، می بینیم. پس باید در این روزهای آخر، ساعت های آخر، دقیقه های آخر و حتی اگر فرصت بود ثانیه های آخر، آن کودک درونمان را بیدار کنیم. وجدانمان را خبر کنیم. نیکی هایمان را صدا بزنیم و از خودمان آدم دیگری بسازیم. متفاوت از همه