بحث داغ این روزها تحریم است و بحران اقتصادی. هرکدام به نوعی اقتصادی هستند و هرکدام به نوعی طعمی تلخ دارند؛ تحریم در مقابل برخی کشورها برای ممانعت از فعالیت های هسته ای و ریاضت اقتصادی در دیگر کشورها به دلیل بحران مالی اروپا. می گویند کره شمالی تهدید کرده و تصمیم به ادامه فعالیت های هسته ای دارد. اینکه ایران حاضر نیست فعالیت های هسته ای خود را متوقف کند و مقامات تهران می گویند هدفشان از غنی سازی اورانیوم، تامین انرژی است. پیونگ یانگ به طورکلی مذاکرات برای توقف فعالیت های خود را متوقف کرده است اما تهران آخرین دور مذاکراتش را با گروه 1+ 5 در «آلماتی» انجام داد. گرچه چیزی از این مذاکرات عاید غرب نشد اما شرایط تهران با کره شمالی بسیار متفاوت است. نام تحریم اقتصادی با کشورهای دیگری چون کوبا، سودان و سوریه هم گره خورده است. اما اینکه این تحریم ها تا چه حد تاثیر گذار است خود جای سوال دارد. درست است که دسترسی به بانک جهانی و ورود به عرصه تجارت جهانی و معاملات بین المللی تا حد زیادی محدود شده اما تجارت برای این کشورها هنوز متوقف نشده است. اتحادیه اروپا، آمریکا و متحدانش و حتی ژاپن امیدوارند که تحریم ها در مقابل سیاست های تهران نتیجه بخش باشد. گرچه اثر تحریم ها در ایران با افزایش قیمت ها محسوس است اما خبری از گزینه فلج کننده نیست. نباید فراموش کرد که ایران، سرزمین جاده ابریشم، همسایگانی چون افغانستان، پاکستان و حتی عراق دارد. نباید فراموش کرد که بخشی از رهبران جهان در نشست دوربان، مخالفت خود را با تحریم های اقتصادی ایران اعلام کردند و این خود نشان از تمایل این کشورها برای ارتباط اقتصادی با تهران دارد. کشورهایی چون برزیل، چین، روسیه. جدا از این کشورها، کوبا نیز که درد مشترک با تهران داشته، روابط گرمی با ایران دارد. این نکته را نیز نباید فراموش کرد که تحریم ها برای طرف مقابل هم آزار دهنده است. آزاری که حداقل آن، محدود شدن روابط تجاری یا حذف یک گزینه برای معامله است. بلومبرگ در سرمقاله اخیر خود با اشاره به تحریم ها علیه کوبا می نویسد: آیا واقعا کشوری چون کوبا برای ایالات متحده یک تهدید محسوب می شود؟ در ادامه این سرمقاله آمده است: بسیاری از تحریم های تجاری وال استریت در مقابل کوبا غیرضروری است.