از همان اوایل کارزار ریاست جمهوری ونزوئلاو پس از انتخاب نیکلاس مادورو، مخالفان وطنی و غیروطنی یک دستاویز بیشتر نداشتند: «بند»کردن به حرفه مادورو: رانندگی اتوبوس. کافی است به روزنامه های ایران در دو، سه هفته اخیر نگاهی بیندازید تا به بسامد کنایی و حرفه مادورو پی ببرید. در بهترین حالت به جملاتی برمی خوریدکه همگی ترجیع بند «این راننده سابق اتوبوس» دارند، گویی ریاست جمهوری منصبی است در قبضه کارشناسان و سناتورها و سیاستمداران، و اداره کشور، کرسی کبریایی است که تنها نخبگانی بیرون آمده از آکسفورد و آکادمی های برجسته، لایق جلوس بر آنند. طرفه آنکه، اغلب این کنایه ها از زبان کسانی بیرون می آید که قاعدتا