رفیقی داشتیم اما اندکی بی خرد، به مقادیر قابل ملاحظه بی استعداد، بد ذوق و خلاصه به طور کلی آدم نا بسامانی بود اما آنچه به وفور داشت و همان موجب ادامه حیاتش بود، اعتماد به نفس کاذبی بود که بیداد می کرد. از آن اعتماد به نفس ها که نظیرش را تنها در کریستین رونالدو سراغ دارم و بس. رفیق ما بعد چندی غور کردن و مداقه بر اشکال و روش های متفاوت آرتیست شدن و اندیشمند شدن و ناموفقی مطلق در همه آنها یکهو با پدیده فرنگی و شگرف پرفورمنس آرت روبه رو شد. اصلاانگار خودش را پیدا کرده و راه نجات را یافته بود. یک روز آمد خانه ما و بعد نوشیدن یک چای کمرنگ و دود کردن یک نخ پال مال آبی، برایمان توضیح داد که چرا اساسا