این امری اساسی است که فرآیندهای باستان شناسی، تاریخی و کنشگران آنها را با یک نگاه و به صورتی کلیشه ای نه به مثابه افرادی به دور از هرگونه اندیشه سوءتلقی کنیم و آنها را «فرشتگانی معصوم» بپنداریم که دغدغه ای جز کمک به حفظ آثار باستانی ما نداشته اند و نه آن که آنها را غارتگرانی بدانیم که این آثار را به تاراج برده اند. بحث میراث فرهنگی و اینکه این میراث به چه کسانی تعلق دارد و در چه مکان یا مکان هایی باید حفظ شود، بحثی طولانی است که در جایی دیگر به آن خواهیم پرداخت. در این حال باور و درک نظام های مردمی ما (به جز گروهی از نخبگان که آنها نیز اغلب دچار نوعی خودشیفتگی و شووینیسم می شوند) از ارزش آثار