احتمالاتا اواسط قرن نوزدهم تکلیف مشخص شده بود «یک بخش جهان به سمت قدرت صنعتی تاخت و بخش دیگر واپس ماند... انگلیسی ها و بعضی نواحی دیگر اروپا به وضوح کالاهای خود را زیر قیمت سایر رقیبان می فروختند. کارگاه جهان بودن برازنده آنها بود... به طور تقریبی در 1848 روشن بود کدام کشورها متعلق به کشورهای پیشرفته، یعنی اروپای غربی (منهای شبه جزیره ایبری)، آلمان، شمال ایتالیا، بخش های مرکزی اروپا، اسکاندیناوی و ایالات متحده آمریکا هستند... هیچ واقعیتی وضع تاریخ قرن بیستم را راسخ تر از این تعیین نکرد.» در این میان و در گذر از جامعه فئودال و پیشاصنعتی به جامعه سرمایه محور صنعتی، آلمان انتهای قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم جایگاه ویژه ای داشت.1