یکشنبه های 1389 در روزنامه «شرق» ستونی داشتم که محورش «حاشیه نویسی بر حال و هوای جامعه هنرهای تجسمی» بود. آن روزها مطالب این حوزه به نقدهای ادیبانه و پیچیده مخصوص خواص و اندکی مصاحبه با هنرمندان محدود بود. رسانه ها همواره گلایه داشتند مطالب تجسمی نمک ندارد و با روح ژورنالیسم مطبوعاتی که همه قشری آن را درک می کنند تطابق ندارد و مثل سینما، موسیقی و تئاتر فاقد حواشی خواندنی، کوتاه و گذرا ست. آن روزها با همکاران قرار گذاشتیم فضایی متنوع تر و خواندنی تر برای این عرصه تدارک ببینیم. نقدها، میانگین دانش عمومی جامعه را در نظر بگیرد و تا جای ممکن جوری از نقاشی بنویسیم که گویی از یک اتفاق ملموس پیرامونی