یکی از چالشی ترین بحث های دیپلماسی ایران دستیابی به تکنولوژی انرژی هسته ای بوده است.

آنچه در این میان اهمیت بیشتری پیدا می کند، دستیابی به انرژی های تولیدی از شکافت هسته ای نیست، بلکه در راه رسیدن به تکنولوژی صلح آمیز هسته ای می بایست تمامی علوم وابسته هماهنگ با آن رشد کنند، از جمله علوم پایه و مهندسی. به طور مثال جنس بدنه میله های سوخت از آلیاژ های فلز زیرکونیوم ZR می باشد که تا قبل از ایران فقط هفت کشور تولید انحصاری این ماده را در اختیار داشتند و افتخار پله هشتم نصیب ایران شد و یا در مبحث تولید کیک زرد و تولید تترافلوراید اورانیوم می بایست از گاز فلوئور خالص در این روش استفاده می شد که گاز فلوئور به شدت سمی و خورنده می باشد تا حدی که 3PPM (3 قسمت در میلیون) آن کشنده می باشد و یا در تولید الکتروموتورهای چرخاننده استوانه های سانتریفیوژ که باید 60 هزار دور در دقیقه گردش کنند یعنی 1000 دور در ثانیه به پیشرفت های خوبی رسیده است.

اما همه این نکات مثبت حاصل از علوم تولید شده در راه تولید انرژی هسته ای صلح آمیز یک طرف، در طرف دیگر مساله ای به نام استفاده صلح آمیز از کارکردهای دیگر انرژی هسته ای است که در تمام دنیا شناخته شده می باشد.

هنگامی که لایه های نفتی و گازی در قسمت های پایینی لایه های زمینی قرار دارند و از لحاظ اقتصادی قابل استحصال نمی باشند با انفجار کنترل شده این ذخایر را به لایه های بالایی هدایت می کنند و استخراج آن صرفه اقتصادی پیدا خواهد کرد.

اما باز هم جمهوری اسلامی ایران فقط و فقط به خاطر استفاده های صلح آمیز و بشردوستانه به دنبال رسیدن به تکنولوژی هسته ای می باشد.