تلاش برای گفت و گو، اقناع، تطمیع یا بازدارندگی و جنگ روانی از طریق رسانه های مختلف اعم از تلویزیون، رادیو، شبکه های ماهواره ای، روزنامه ها و خبرگزاری ها را دیپلماسی رسانه ای در دنیای سیاست می گویند. چنانچه در سال های اخیر نیز مشاهده شده دیپلماسی رسانه ای بخش قابل توجهی از مراودات دیپلماتیک را پوشش می دهد و همین مساله باعث شده جایگاه کشور ها از طریق رسانه ها باز تعریف شود. رسانه ها به طور مستقیم بر راهبردهای دیگر کشورها از میزان قدرت یک کشور تاثیر می گذارند.

دیپلماسی رسانه ای به وسیله ای برای کسب پرستیژ و پیشبرد سیاست های عالی کشورها در نزد دیگر کشورها و افکار عمومی جهان تبدیل گشته است چنان که رسانه های امریکایی و غربی همواره با استفاده از این نوع دیپلماسی، تاثیرات چشمگیری بر سایر کشورها و افکار عمومی جهان بر جای می گذارند که این تاثیرات در راستای منافع کشورهای غربی و افزایش پرستیژ آنان است. این نوع از دیپلماسی زیر مجموعه «قدرت نرم» جوزف نای و دیپلماسی نوینی به نام «دیپلماسی عمومی» می گنجد که بر قدرت نرم با استفاده از تکنولوژی رسانه ای برای پیشبرد اقدام های متعدد دولت ها تبدیل شده و با این روش دشمنان خود را در انزوای روانی و همه جانبه قرار می دهند و می توانند مرزها را درنوردیده و ذهنیت مردمان کشور مقابل را تحت تاثیر قرار داده و در راستای منافع و سیاست های خود قرار دهند. در تحلیل کارکرد رسانه ها و دیپلماسی رسانه ای در دنیای معاصر آن چه بیش از همه مهم است نقش دولت ها در شکل دهی به سیاست های رسانه ای و ایجاد فضای رسانه ای در شکل دهی به افکار عمومی و در نتیجه تحت اختیار گرفتن رسانه ها به صورت ابزار در اختیار دولتمردان و صاحبان قدرت است. تحت چنین شرایطی رسانه ها ترجیح می دهند از دولت خود حمایت به عمل آورند زیرا برای تداوم حیات به حمایت های همه جانبه دولت های خود نیاز مبرم خواهند داشت و عملا به دستگاهی در راستای سیاست های کشورهای خود تبدیل می شوند.