بیشتر از 500 میلیون نفر در جهان از گرسنگی رنج می برند و بیش از 60 درصد آنها زنان و کودکان هستند. مطابق آمارهای سازمان ملل همچنین بیشتر این افراد در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند. هر ساله این موضوع باعث مرگ 6 میلیون کودک زیر 5 سال نیز می شود. با مرور اجمالی این آمار به وضوح می توان دریافت که غذا چه تاثیر شگرفی در مناسبات جهانی و سیاست کشورها خواهد گذاشت. به عبارتی همان طور که رییس سازمان ملل گفته بود آب و غذا در آینده بیشتر از جنگ افزار باعث قدرت و ضعف کشورها در مناسبات بین المللی خواهد شد. بنابراین پر واضح است که غذا صرفا چیزی برای خوردن نیست. در قرن بیست و یکم عنصری است که معادله می سازد و قدرت به دنبال می آورد. نمونه های بی شماری نیز هست که سیاست های تغذیه بر سیاست های کلان یک کشور تاثیر گذاشته یا آن را متاثر از خود به مسیری دیگر کشانده است. از جمله در ایران که زمانی بالاترین هیات سیاسی کشور که هیات دولت است بر سر افزودن «ید» به نمک وارد جلسه شد و در نهایت نیز این موضوع را تصویب کرد. به ظاهر این موضوعی پیش پا افتاده است اما آنگاه که بدانیم کمبود ید در چه حد باعث افزایش بیماری گواتر و در نهایت بیماری نسلی و بین نسلی می شود پی خواهیم برد که موضوع آنچنان نیز ساده نبوده است. در پرونده پیش رو تلاش شد نمونه های بیشتری از تاثیر غذا بر سیاست مطرح شود. در این رابطه با ربابه شیخ الاسلام به گفت وگو نشستیم که هم در سیاست دستی داشت و هم در بحث تغذیه به صورت تخصصی. او که فارغ التحصیل رشته اپیدمولو‍ژی با گرایش تغذیه در مقطع دکتراست مدت ها نیز مسوول دفتر تغذیه وزارت بهداشت کشور بود. دفتری که عالی ترین پژوهش ها و سیاست های غذایی را در کشور تدوین و اجرا می کند.