می روم توی اتاق اساتید. نسیم خنک کولر می زند توی صورتم. یک لحظه می ایستم. می گذارم نسیم تا اعماق وجودم پیش رود. همان نزدیکی ها می نشینم روی صندلی ای کنار میز سراسری ناهارخوری. دو،سه تایی از همکارهام آن دورترها نشسته اند و گرم بحث اند. یکی شان برایم دست تکان می دهد و نیم خیز می شود. من هم دستم را بالامی آورم، تکانی به خودم می دهم و دوباره می نشینم. با ایما و اشاره می گوید بروم پیش شان، من هم با همان بادی لنگوایج الکن می گویم: «دارم می پزم از گرما، بذار یه کم جلوی کولر خنک شم، بعد می یام چایی مو با شماها می خورم.» اینکه چقدر از معنای حرفم را می فهمد، چندان مهم نیست. مهم این است که می فهمد توی