وقتی آقابیک نامه ای به خدا نوشت تا رعناخانم زن ابراهیم آقا بچه دار شود، یک ماه طول نکشید که او حامله شد. اگرچه این اتفاق در ظاهر همه را خوشحال کرد اما بوی خیری از آن شنیده نمی شد، ابراهیم آقا مرد شکاکی بود و قبل از این هم دست کم هفته ای یک بار زنش را می زد. جرم رعنا خانم زیبایی بود و فقر. این دو تا اصلابا هم جور در نمی آید، پدرم که اندازه نخود هم از این حرف ها سردر نمی آورد، در حالتی کاملاشهودی گفت: «فقیر زیبا، آخر و عاقبت خوشی ندارد» رعناخانم معصومیتی انکارناپذیر داشت، وقتی چادر گلدار، گردی صورتش را قاب می کرد، نگاهش مثل چهره شمایل ها می شد. وقتی کتک می خورد صدای کمربندها و فریادهای ابراهیم