نیچه در بند سوم کتاب «زایش تراژدی» می نویسد: در حکایتی کهن روایت می کنند که میداس شاه، مدت های مدید در جنگل در پی به اسارت گرفتن سیلنوس دانا، یار نزدیک دیونیزوس بود. هنگامی که او را به بند کشید، پرسید: بهترین و دلپسندترین چیز برای انسان چه می تواند باشد؟ سیلنوس بی جنبش ماند و هیچ سخنی نگفت و چون میداس او را تحت فشار گذاشت، لبخندی بر لبان آورد و گفت: ای موجود فانی، فرزند تقدیر و تیره بختی، چرا ناچارم می کنی چیزی بر زبان آورم که بهتر است هرگز نشنوی؟ بهترین چیز، فراتر از دسترسی توست: نخست «زاده نشدن» و نیست بودن است و پس از آن بهترین