دانه های رمل* با باد سفر می کنند و دشت کویر، هر روز شکل تازه ای پیدا می کند، اما جایی نزدیکی های «دره انجیر» (حومه اردکان یزد) آبادی های خشت و گلی، قلعه ها و زیارتگاه ها هنوز به همان شکل سده های پیش مانده اند. اینجا «خرانق» است. روستایی که کویر، کوه و رودخانه را با هم دارد و فاصله های این دارایی هایش را زنانی پر می کنند که تا دهه های پیش، همگی با مادرهایشان در قلعه زندگی می کردند. «بلقیس» 51سال دارد، شوهرش را در معدن از دست داده و با سه فرزندش نزدیک قلعه زندگی می کند. او می گوید: از وقتی چشم باز کردم داشتم در کوچه های تودرتوی قلعه مان راه می رفتم. خرانقی ها در قدیم خیلی وضعشان خوب بوده و دزدهای