سخنان آقای دانشجو درخصوص وجود نشاط سیاسی در دوره خودشان و فقدان آن در دوران اصلاحات، از جهات مختلفی محل تعجب و تامل است. احتمالاخود ایشان و دوستانی که در معاونت ها و مسوولیت های مختلف گمارده بودند، در حالت نشاط به سر می برده اند و به طور طبیعی، علاقه مند هستند تا آن را به کل جامعه تعمیم دهند که این البته از حسن ظن افراد نسبت به جامعه ای که در آن زندگی می کنند ناشی می شود! اما اگر درصدد تحلیل واقعی اوضاع دانشگاه ها در دوره هشت ساله دولت فعلی به ویژه در چهارسال وزارت آقای دانشجو باشیم، این امر واقعیت ندارد. برای آنکه با استدلال و زبان آمار سخن گفته باشم، نخست به موضوع ممانعت از فعالیت انجمن های