چه چیزی در کایه دوسینما نهفته است که این همه برای ما جذاب، رازآلود و تکان دهنده است؟ این دفترهای شیطانی سینمایی چگونه توانستند با اوراد خود نسل پس از جنگ اروپا و همه شیفتگان سینما را سحر و جادو کنند؟ مگر نه آنکه پیش از «کایه» نظریه پردازان بسیاری درباره سینما نوشته بودند؟ پس آن خصلت ممتاز و منحصر به فرد «کایه» چه بود که نقد فیلم را به پیش و پس از خود تقسیم کرد؟ این انشقاق و این افسون سحرانگیز نه لزوما در محتویات و نوشته های کایه دوسینما که بیش از آن در «ایده» کایه نهفته است. بحث بر سر این نیست که ریوت و گدار به دلایلی کاملاجدا از دلایل رومر، روسلینی را می ستودند. یا اینکه بازن و رومر کاتولیک