اول از صدای خارج از قاب آغاز می شود. برای «کایه دوسینما» نقد پیش یا پس از سینما نبود؛ نقد در متن سینما بود نه یک پیش نیاز و نه آخرین قدم برای کامل کردن چیزی. نقد صدای خارج از کادر بود؛ مثل سربازی که اسلحه به دست ندارد اما 50 متر جلوتر از خط مقدم است. شاید تصور شود که تن دادن اعضای سرشناس موجی که آن را موج نوی سینمای فرانسه نامیده ایم به نقد، پناه بردن آنها به ادبیات برای گسترش ایده های سینمایی شان باشد اما نقدی که کایه دوسینما آن را رواج می داد ربطی به اصطلاح فریبکار «ادبیات سینما!» نداشت. واقعا معنی ادبیات سینما چیست که نقد سینمایی را در حد دایه ای خل ملنگ نازل می کند تا غمخوار و مراقب کودک